China deel 2

Wow, het is zo lang geleden dat ik heb geblogd! Hierbij een korte update over het tweede deel van de reis door China.

Na de week met Cher ben ik naar Nanning gegaan. Dat was niet geheel vrijwillig, maar ik had nog geen visum voor Vietnam en dat kon daar geregeld worden.Cher bracht me naar de trein, goddank want het is nogal een gedoe. Niemand spreekt Engels en natuurlijk kon ik de borden op het station niet lezen. Eenmaal daar werd ik geadopteerd door een Chinees die zo lief was me naar mijn wagon te brengen. Ik denk dat hij het zelf ook wel cool vond. In de trein had ik een comfortabel bedje. Ik wilde eigenlijk vroeg naar bed met een tijdschrift, maar daar kwam niets van terecht aangezien ereen groepje Chinese studenten in een andere coupe zaten die wel vijf woorden Engels spraken, maar die me uitnodigden voor een biertje. Was leuk. De volgende ochtend werd ik weer opgehaald door de vriendelijke Chinees, die me later met een taxi naar het hostel bracht. Soms zijn blonde haren best wel handig ;)

In Nanning kocht ik voor een vermogen een Vietnamees visum. In het hostel ontmoette ik een stel uit Nederland, zij was van Oostenrijk maar woonde 2 jaar in Nederland voor ze met haar Nederlandse vriend ging reizen. Met hen ben ik een dagje naar het strand geweest. De volgende dag wilde ik eigenlijk vertrekken, maar helaas was zowel de trein als de bus uitverkocht, ga ze dN maar eens vragen wat de eerstvolgende optie is... Dus ik terug naar het hostel om te vragen of ze het daar voor me op wilden schrijven. Meant to be of niet, daar ontmoette ik een jongen uit Chili die ook naar Vietnam wilde, dus gingen we samen op pad. Toen het eenmaal geregeld was (3 uur verder),zijn we door de stad gaan wandelen. InNanning is niets te zien of te doen, maar in China verveel ik me geen moment. Er is altijd wel iets wat me verbaasd. Zo zagen we die dag een man die op zijn fiets in slaap leek te zijn gevallen. Hij lag midden op de stoep, een been onder de fiets, kont op het zadel, een been over de fiets geslagen, mond wijd open, ogen dicht. En ja, hij ademde nog. ' s avonds met een aantal mensen van het hostel nog wat gaan drinken. Ohja, ook ben ik nog met Caro, het meisje uit Oostenrijk, gaan straatdansen. Dat is namelijk doodnormaal, dat je 's avonds de straat op gaat, desgewenst in je pyjama, om n te gaan danson of karaoke te zingen met je zelf meegebrachte karaokeset. De mensen vonden het fantastisch dat we aansloten en zette speciaal voorons het minst moeilijke dansje in...

China. What can I say... Het was de derde, en zeker niet de laatste keer dat ik daar ben geweest. Ja, het ontwikkelt zich snel, maar nog steeds is het een andere wereld en dat zal in ieder geval mijn leven zo blijven. Twee weken was te kort, maar wat was ik blij toen ik in ieder geval de straatnamen kon lezen toen ik in Vietnam was!